Zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych „prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej”. Wyjątki od tej zasady są nieliczne. Majątkowe prawa autorskie mogą powstawać w sposób pierwotny na rzecz pracodawcy (utwory pracownicze, komputerowe) i producenta (dzieła zbiorowe, programy komputerowe, audiowizualne). Pewne ograniczenia praw twórcy przewidziano dla utworów naukowych.
Podmiotem prawa autorskiego może być każda osoba, niezależnie od tego, czy posiada pełną zdolność do czynności prawnych, czy też jest jej zupełnie pozbawiona (małoletni, ubezwłasnowolnieni z powodu choroby psychicznej). Brak pełnej zdolności do czynności prawnych może jedynie pozbawić taką osobę możności samodzielnego dysponowania prawami autorskimi.
Ustawa wprowadza domniemanie prawne, ułatwiające twórcy potwierdzenie autorstwa swego dzieła: „Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu”. Domniemanie to może być jednak obalone – umieszczenie nazwiska określonej osoby na utworze jako autora nie przesądza ostatecznie sprawy autorstwa, które może być obalone. Ciężar dowodu wykazania autorstwa utworu spoczywa nie na osobie podpisanej jako twórca na utworze, lecz na osobie, która przeczy takiemu domniemaniu.
W wykonywaniu praw autorskich do dzieła opublikowanego anonimowo lub pod pseudonimem zastępuje twórcę wydawca/producent, dopóki nie poda on swego nazwiska do publicznej wiadomości. Umieszczenie wbrew woli twórcy nazwiska na utworze lub ujawnienie autorstwa w inny sposób jest poważnym naruszeniem autorskich dóbr osobistych.