Umowa licencyjna, w odróżnieniu od umowy przenoszącej autorskie prawa majątkowe, pozostawia je przy autorze. Jej istotą, zgodnie z prawem autorskim, jest uprawnienie do korzystania z utworu w okresie pięciu lat na terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba że w umowie ustalono inny okres.
Licencja może być wyłączna, jeżeli strony umowy tak wyraźnie postanowią; licencjobiorca ma wówczas wyłączność na korzystanie z utworu w określony sposób (np. wydawania go w postaci książkowej) – gdy takiego postanowienia brak, uważa się ją za licencję niewyłączną. W konsekwencji udzielenie licencji niewyłącznej umożliwia udzielenie przez twórcę upoważnienia do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji innemu podmiotowi. Jedynie dla licencji wyłącznej ustawa wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. O ile właściciel autorskich praw majątkowych może dysponować dziełem, o tyle uprawniony z licencji, jeżeli nie zastrzegł sobie takiego uprawnienia w umowie, nie może udzielić sublicencji, czyli upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie swej licencji.