Informacja publiczna (źródłowy)

Informacja publiczna (źródłowy)

 

  1. Bibliografia

 

  • Bernarczyk M., Obowiązek bezwnioskowego udostępniania informacji publicznej, Warszawa 2008
  • Izdebski H., Dostęp do informacji publicznej, Wdrażanie ustawy, Warszawa 2001
  • Pope J., Rzetelność życia publicznego. Metody zapobiegania korupcji. Wyd. Instytut Spraw Publicznych, Warszawa 1999
  • Sibiga G. (red.), Główne problemy prawa do informacji w świetle prawa i standardów międzynarodowych, europejskich i wybranych państwach Unii Europejskiej, C.H. Beck 2014
  • Sokolewicz W., Artykuł 61, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, t. IV, red. L. Garlicki, Warszawa 2005
  • Sójka-Zielińska K., Historia prawa, wyd. 4, Warszawa 1993.
  • Taradejna R. i M., Dostęp do informacji publicznej a prawna ochrona informacji dotyczących działalności gospodarczej, społecznej i zawodowej oraz życia prywatnego, Toruń 2003
  • Uzasadnienie do projektu ustawy o dostępie do informacji publicznej z 30.06.2000 r., druk sejmowy nr 2094

2. Akty prawne

  • Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. 1997 nr 78 poz. 483 z późn. zm.)
  • ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 1049/2001 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji
  • Ustawa z 6 września 2001 r.  o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2018.1330 t.j.).

3. Publicystyka, serwisy internetowe

4. Doktryna: wypisy (przykłady)

 

  • Czarnow S., Prawo do informacji publicznej w Polsce a wymogi prawa europejskiego. ST 2007/4/23-36

 

  1. Dla traktowania danej informacji jako publicznej decydujące powinno być nie samo jej „wytworzenie”, lecz fakt, że została pozyskana i przetworzona w celu realizacji zadań publicznych.
  2. Ustawa nie określa formy zakończenia postępowania, jeśli informacji nie udzielono bez wydawania decyzji (np. z powodu braku wniosku). […] Choć sama informacja [publiczna] nie określa praw ani obowiązków wnioskodawcy, to odmowa jej udzielenia kształtuje jego sytuację prawną, gdyż określa granice prawa podmiotowego do informacji. O ile więc udzielenie informacji nie jest ani indywidualną sprawą administracyjną (art. 1 pkt 1 k.p.a.), ani cywilną (art. 1 k.p.c.), a jedynie czynnością materialno-techniczną, o tyle oddalenie wniosku o udzielenie informacji lub stwierdzenie jego bezprzedmiotowości zawsze powinno przybierać formę odpowiedniego aktu procesowego.
  3. Indywidualne ustalenie opłat polega na indywidualnym powiadomieniu każdego wnioskodawcy o wysokości opłaty, stosownie do art. 15 ust. 2 u.d.i.p. [ustawy z 2001 r. o dostępie do informacji publicznej]. Z nakazu indywidualnego ustalania opłat nie wynikają natomiast żadne wskazówki, jak należy rozumieć koszty dodatkowe, będące podstawa opłaty.
  • Knysiak-Molczyk H., Prawo do informacji w postępowaniu administracyjnym, sądowoadministracyjnym oraz w ustawie o dostępie do informacji publicznej PPP 2010/3/66-79
  1. Prawo strony do przeglądania akt sprawy i sporządzania z nich odpisów nie jest obwarowane żadnym warunkiem. Organ administracji publicznej ma obowiązek udostępnić stronie akta sprawy i dać jej możliwość sporządzania z nich notatek i odpisów w siedzibie organu, w godzinach jego urzędowania i w warunkach zapewniających bezpieczeństwo dokumentów.
  2. Prawo wglądu do akt obejmuje prawo zapoznania się z całością zgromadzonej w nich dokumentacji, a zatem również z tymi dokumentami, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, choć zostały zgromadzone w toku postępowania albo nie zostały dołączone do akt sprawy, choć były wykorzystywane w postępowaniu.
  3. W sytuacjach, gdy akta sprawy zawierają innego rodzaju tajemnicę niż państwowa (np. służbową, maklerską, skarbową, handlową, przemysłową), regulujące poszczególne rodzaje tajemnic przepisy szczególne mają pierwszeństwo przed uregulowaniami k.p.a. w myśl ogólnej zasady lex specialis derogat legi generali.
  4. Obowiązek udostępnienia stronie akt sprawy spoczywa na organie administracji publicznej również po zakończeniu postępowania, w szczególności gdy dostęp do akt warunkuje prawidłowe sporządzenie środka zaskarżenia decyzji lub wniosku o jej uzupełnienie, sprostowanie lub wykładnię.
  5. Nie można odmówić uczestnikom postępowania przed sądem administracyjnym prawa wglądu do akt postępowania toczącego się z ich udziałem.
  6. Akta postępowania nie stanowią […] dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a oraz art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy [z 2001 r.] o dostępie do informacji publicznej, poszczególne znajdujące się w nich dokumenty mogą natomiast być przedmiotem informacji publicznej wówczas, gdy dotyczą określonych sfer życia publicznego. Zgadzam się ze stanowiskiem, że udostępnieniu podlegają określonego rodzaju informacje, a nie akta czy znajdujące się w nich dokumenty; udostępnienie dokumentu stanowi jedynie w niektórych wypadkach sposób udzielenia informacji publicznej.
  7. Przetworzenie informacji wymaga […] zaangażowania czynnika intelektualnego, niewystarczające jest natomiast zaangażowanie, nawet znacznych, lecz mających charakter jedynie techniczny, sił i środków. Usunięcie danych, których nie można udostępnić z uwagi na tajemnicę ustawową, stanowi jedynie pewnego rodzaju zabieg techniczny, który można określić jako przekształcanie, a nie przetwarzanie informacji.
  8. Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej ma obowiązek jej udzielenia wówczas, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w publicznym obiegu, zainteresowany nie może się zatem z nią zapoznać inaczej, niż składając wniosek o udzielenie informacji publicznej. Powyższa zasada ma duże znaczenie przy rozpoznawaniu wniosków obejmujących żądania udostępnienia orzeczeń znajdujących się w aktach spraw, gdyż wnioski zawierające takie żądania będą skuteczne tylko wówczas, gdy orzeczenia nie są w żaden sposób udostępnione do publicznej wiadomości, np. w publikatorach lub na stronach internetowych.
  9. Podmioty niebędące stronami postępowania, a chcące uzyskać dostęp do informacji publicznej znajdującej się w aktach konkretnej sprawy, mogą wystąpić ze stosownym wnioskiem jedynie na podstawie przepisów ustawy [z 2001 r.] o dostępie do informacji publicznej. Wniosek dotyczący udostępnienia informacji publicznej znajdującej się w aktach sprawy powinien precyzować, o udzielenie jakiego rodzaju informacji wnosi wnioskodawca. Wniosek o charakterze ogólnym, w którym wnioskodawca wskazuje, iż żąda udostępnienia wszelkich informacji znajdujących się w aktach konkretnej sprawy, nie zawiera wskazania rodzaju informacji publicznej, której udostępnienia wnioskodawca się domaga, a wydaje się, że taki wymóg formalny dotyczący wniosku o udostępnienie informacji publicznej – choć nie został wprost wskazany – można wywieść z przepisów omawianej ustawy.

 

  • Błaszczyńska A., Zakres podmiotowy prawa do informacji publicznej   PPP 2010/6/50-61
  1. Artykuł 61 ust. 1 Konstytucji RP kształtuje prawo dostępu do informacji publicznej jako prawo obywatelskie. Dostęp taki ma prawo uzyskać jedynie „obywatel”, a nie „każdy”. […]
  2. Artykuł 2 ust. 1 u.d.d.i.p. [ustawy z 2001 r. o dostępie do informacji publicznej] stanowi, iż „każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej”. Oznacza to, iż ustawa określa zakres prawa do informacji publicznej szerzej aniżeli Konstytucja, przyznając je również obcokrajowcom i apatrydom. Każdy zatem pełnoletni i nieubezwłasnowolniony ma prawo żądać od władz publicznych dostępu do informacji publicznej. Podmiot taki nie musi mieć nawet miejsca zamieszkania na terenie Polski.
  • Piskorz-Ryń A., Wyporska-Frankiewicz J., Dostęp do informacji publicznej a ochrona informacji niejawnych. Zagadnienia wybrane. ZNSA 2016/4/35-59
  1. Wykładnia językowa, funkcjonalna i systemowa art. 1 ust. 2 u.d.i.p. prowadzi do wniosku, że jeżeli obowiązują odmienne regulacje udostępniania informacji publicznej, to będą one miały pierwszeństwo przed ustawą o dostępie do informacji publicznej. Należy więc przyjąć, że regulacja prawna zawarta w przepisach odsyłających, tj. w tym przypadku w treści art. 1 ust. 2 u.d.i.p., obowiązuje, pod warunkiem że przepisy szczególne nie stanowią inaczej.
  2. U.o.i.n. jest wobec u.d.i.p. ustawą szczególną w tym zakresie, w jakim określa krąg podmiotów uprawnionych do dostępu do tej informacji, jak również warunki i zasady, jakie muszą być spełnione dla jego realizacji. Wyłączenie stosowania u.d.i.p. odnosi się do udostępniania informacji osobom uprawnionym, które otrzymały poświadczenie bezpieczeństwa lub wobec których nie przeprowadza się postępowań sprawdzających w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nie pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo wykonywania czynności zleconych.
  3. Ze względu na treść art. 4 i art. 8 u.o.i.n., podmiot odmawiający udostępnienia informacji publicznej ponieważ zawiera ona informacje niejawne, będzie w istocie zmuszony do sporządzenia uzasadnienia decyzji odmownej z uwzględnieniem ochrony, jaką przypisał ustawodawca informacjom niejawnym, ograniczając je jedynie do uzasadnienia prawnego.
  • Szustakiewicz P., Definicja informacji publicznej w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. PPP 2016/10/53-61
  1. Nie każda informacja wytworzona przez władze publiczne staje się niejako automatycznie informacją publiczną. Informacją publiczną jest tylko taka informacja, która dotyczy spraw o charakterze publicznym, związanych z wykonywaniem zadań z zakresu funkcjonowania państwa.
  2. Definicja podmiotowo-przedmiotowa [informacji publicznej] odwołuje się zarówno do art. 61 Konstytucji RP, jak i do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Wynika z niej, że aby ustalić, czy dana informacja stanowi „informację publiczną”, konieczne jest dwuetapowe postępowanie. Najpierw należy zbadać, czy wniosek o udostępnienie informacji został skierowany do podmiotu zdefiniowanego w art. 61 Konstytucji RP, następnie ustalić, czy żądana informacja dotyczy sprawy o charakterze publicznym. Wydaje się, że ta definicja w istocie oparta jest na przedmiotowym ujęciu informacji publicznej, ponieważ podstawowe znaczenie dla udostępnienia informacji, której we wniosku żąda wnioskodawca, jest wskazanie, iż dotyczy ona sprawy o charakterze publicznym.

 

  • Ułasiewicz M., Prywatność jednostki w kontekście dostępu do informacji publicznej. PPP 2016/11/41-53
  1. Ustawodawca nie zdecydował się na określenie formy rezygnacji z prawa do prywatności ani momentu właściwego do jej dokonania. […] Rezygnacja powinna przybrać formę pisemną, co zapobiegnie ewentualnym sporom między udostępniającym a osobą, która początkowo wyraża zgodę na udostępnienie, a już po udostępnieniu zmienia zdanie i podejmuje kroki mające na celu cofnięcie wcześniej udzielonej zgody.
  2. Rezygnacja z prawa do prywatności powinna nastąpić przed udostępnieniem informacji. Cofnięcie rezygnacji będzie dopuszczalne jedynie do momentu udostępnienia. Jeśli […] cofnięcie nastąpiłoby po tej chwili, to mogłoby być skuteczne tylko w stosunku do przyszłych wniosków o udostępnienie informacji dotyczących sfery prywatności zainteresowanego.
  3. Przez zgodę osoby, której dane dotyczą, ustawodawca rozumie oświadczenie woli, którego treścią jest zgoda na przetwarzanie danych osobowych tego, kto składa oświadczenie, przy czym zgoda taka nie może być domniemana lub dorozumiana z oświadczenia woli o innej treści i może być odwołana w każdym czasie.
  4. Prawo do prywatności osób pełniących funkcje publiczne ma charakter ograniczony. O ile „sfera życia intymnego” tych osób objęta jest ochroną w pełnej postaci, o tyle ochrona pozostałych informacji o prywatnym charakterze podlega pewnemu, uzasadnionemu zawężeniu (co nie oznacza […] całkowitego jej wyłączenia). Ograniczenia te odnoszą się do obszaru informacji mających związek z pełnieniem funkcji publicznych (w tym o warunkach powierzenia i wykonywania tych funkcji).
  5. Informacje zaliczane do sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne nie muszą być oceniane każdorazowo, w odniesieniu do konkretnego przypadku, podlegają one bowiem udostępnieniu ex lege. Przykładem może tu być wizerunek osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych.
  • Miksa K., Udostępnianie informacji o osobach pełniących funkcje publiczne a prawo do prywatności w praktyce działania organów władzy publicznej, ST 2015/4/43-50
  1. W celu rozstrzygnięcia, czy dana informacja publiczna podlega udostępnieniu, konieczne jest rozważenie przez organ dwóch kwestii: możliwości naruszenia prawa do prywatności w przypadku udostępnienia informacji oraz zakwalifikowanie osoby, której informacja dotyczy, do kategorii osób pełniących funkcję publiczną.
  2. Posiadanie telefonu komórkowego w przypadku określonych osób pełniących funkcje publiczne jest uzasadnione koniecznością zapewnienia kontaktu pomiędzy pracownikami oraz możliwością skonsultowania się w pilnych sprawach. Nie wydaje się jednak, żeby konieczne było zapewnienie tego kontaktu w każdej chwili obywatelom, kontakt bowiem pomiędzy pracownikiem urzędu a obywatelem odbywa się w godzinach jego pracy.

 

  • Banaszak B., Bernaczyk M., Konsultacje społeczne i prawo do informacji o procesie prawotwórczym na tle Konstytucji RP oraz postulatu „otwartego rządu” ZNSA 2012/4/16-39

 

 

 

  1. Artykuł 61 Konstytucji stwarza (prawne) przesłanki jawnego funkcjonowania państwa. Uszczegółowienie oraz rozwinięcie art. 61 Konstytucji RP w wymiarze materialnoprawnym i proceduralnym przypadło ustawie z […] 2001 r. o dostępie do informacji, której konstrukcja prawna – dzięki regulaminowym przepisom odsyłającym – zapewnia dostęp do informacji o działalności Sejmu i Senatu.
  2. Należy […] odrzucić definiowanie ponownego wykorzystywania informacji publicznej za pomocą wykładni językowej art. 23a u.d.i.p., ponieważ dosłowne odczytywanie tego przepisu musi prowadzić do […] tezy, że samo rozpowszechnianie informacji (np. treści uzasadnienia wyroku sądowego) na potrzeby edukacyjne bądź dziennikarskie jest „prawem do ponownego wykorzystywania informacji”, które państwo może uznaniowo ograniczać na zasadach art. 23b u.d.i.p. wbrew art. 54 Konstytucji RP.

5. Orzeczenia sądowe: tezy

  • Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2017 r. II SA/Wa 96/17
  1. Informację publiczną definiuje się jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji.
  2. O informacji przetworzonej można mówić również wtedy, gdy wniosek o udostępnienie informacji obejmuje wprawdzie informacje proste będące w posiadaniu podmiotu zobowiązanego, ale rozmiar i zakres żądanej informacji przesądza o tym, że w istocie mamy do czynienia z żądaniem informacji przetworzonej. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy utworzenie zbioru informacji prostych wymaga takiego nakładu środków i zaangażowania pracowników, które negatywnie wpływa na tok realizacji ustawowych zadań nałożonych na podmiot zobowiązany, a w szczególności wymaga analizowania całego zbioru posiadanych dokumentów w celu wybrania tylko tych, których oczekuje wnioskodawca. Zbiór takich informacji nie stanowi informacji przetworzonej tylko wtedy, gdy jego wytworzenie nie wymusza analizowania posiadanego zasobu dokumentów i wyboru tylko niektórych dokumentów z tego zasobu według określonych kryteriów.
  3. Informacja publiczna przetworzona jest informacją jakościowo nową, nieistniejącą dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Wytworzenie takiej informacji wymaga podjęcia przez podmiot zobowiązany określonego działania intelektualnego w odniesieniu do odpowiedniego zbioru znajdujących się w jego posiadaniu informacji i nadania skutkom tego działania cech informacji publicznej.
  4. Przetworzeniem informacji jest zebranie lub zsumowanie, często na podstawie różnych kryteriów, pojedynczych wiadomości znajdujących się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. Te pojedyncze wiadomości mogą być ze sobą w różny sposób powiązane i mogą występować w różnej formie. Przetworzenie jest równoznaczne z koniecznością odpowiedniego zestawienia informacji, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia przez zobowiązany podmiot czynności analitycznych, których końcowym efektem jest dokument pozwalający na dokonanie przez jednostkę samodzielnej interpretacji i oceny.
  5. Samo dokonanie anonimizacji nie jest jej przetworzeniem, a jedynie przekształceniem informacji.
  • Wyrok NSA z dnia 30 września 2015 r. I OSK 2093/14
  1. Informacja, która nie może być udostępniona ze względu na przepisy o tajemnicy ustawowo chronionej lub prawo do prywatności nie przestaje być informacją publiczną. Pozostaje nią nadal, choć nie może zostać ujawniona, a podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej w takiej sytuacji powinien wydać decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p.
  2. Z informacją publiczną nie mamy do czynienia wtedy, gdy dana informacja nie dotyczy sprawy publicznej, ale co do zasady obejmuje sprawy prywatne, niepubliczne, osobiste, intymne (dane osobowe, życie prywatne, rodzinne), a także informacje, które naruszałyby godność, cześć (dobre imię), a więc dobra osobiste.
  3. W u.d.i.p. nie określono zamkniętego katalogu informacji publicznej, ponieważ ustawodawca chciał, aby społeczeństwo posiadało instrument do jak najszerszej kontroli instytucji publicznych. Taki instrument, aby był sprawny, powinien obejmować jak największą liczbę stanów faktycznych. Liczba ta nie może być ograniczona, ponieważ dynamiczny charakter stosunków społeczno-gospodarczych rodzi nowe sytuacje, w których pojawia się aktywność podmiotów publicznych. Ta aktywność w państwie demokratycznym powinna być poddana kontroli społecznej za pośrednictwem narzędzia, jakim jest prawo dostępu do informacji publicznej. Dlatego też uznaje się, że w demokratycznym państwie prawa jak najszerszy katalog informacji musi być przedmiotem kontroli społecznej.
  4. Umowy na wydawanie zbiorów orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz informacje dotyczące trybu, ilości i kwot na ten cel wydatkowanych stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.
  5. Umowy cywilnoprawne z podmiotami wskazanymi w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. są informacją publiczną.
  6. Ze względu na doniosłość umów zawieranych w trybie p.z.p. ustawodawca zapisem art. 139 ust. 3 p.z.p., poszerzył dostęp do umów zawieranych w trybie ustawy p.z.p. Jawność umów w sprawach zamówień publicznych na gruncie u.d.i.p. wyłącza bowiem możliwość odmowy ich udostępnienia z powołaniem się na którąkolwiek z tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest zatem dopuszczalne wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia umów w sprawach zamówień publicznych, gdyż są one jawne.
  • Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 3013 r. II SA/Wa 1455/13
  1. Informacja prosta nie zmienia się w informację przetworzoną przez proces anonimizacji, bo czynność ta polega jedynie na jej przekształceniu, a nie przetworzeniu. Również wtedy, gdy organ administracji posiada w swoich zbiorach dane objęte wnioskiem, to wykonanie prostych czynności technicznych, polegających na zliczeniu decyzji nie może być uznane za przetworzenie informacji publicznej.
  2. Informacja przetworzona jest jakościowo nową informacją, nieistniejącą dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego. Informacja publiczna przetworzona to taka informacja, na którą składa się pewna suma informacji tzw. informacji publicznej prostej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu publicznego. Ze względu jednak na treść żądania, udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji publicznej nawet o wspomnianym wyżej prostym charakterze, wiązać się może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich analiz, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem. Takie zabiegi czynią takie informacje proste, informacją przetworzoną, której udzielenie jest skorelowane z potrzebą istnienia przesłanki interesu.
  • Wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r. II SAB 181/02

Nie mają charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej, jak żądania wyjaśnienia treści aktów, polemika z dokonanymi ustaleniami. Mogą być one rozpatrywane jako wnioski o wyjaśnienie treści decyzji, jej kwestionowanie w formie wznowienia postępowania itp.

 

  • Wyrok NSA z dnia 20 czerwca 2002 r. II SAB 56-57/02

 

W świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wszystkie zamierzenia organu mieszczą się w pojęciu informacji publicznej. Wnioskiem może być objęte jedynie pytanie o określone fakty, o stan zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Wniosek taki nie może być więc postulatem wszczęcia postępowania w jakiejś innej sprawie, ani też dotyczyć przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych. 

  • Wyrok NSA z dnia 3 lipca 2002 r. II SAB 151/02

Udostępnianie zamierzeń przez organy musi dotyczyć spraw ogólnych przybierających postać utrwalonych już programów czy zamierzeń w zakresie działań prawodawczych. Nie można żądać udostępnienia danych o zamierzeniach podjęcia czynności operacyjnych, bądź innych czynności w sprawach indywidualnych. Nie mieści się więc w pojęciu informacji publicznych informacja odnosząca się do podjęcia w przyszłości przez organ działań w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej banków w konkretnych sprawach.

  • Wyrok WSA w Krakowie z dnia 31 października 2012 r. II SA/Kr 1192/12
  1. Informacja publiczna odnosi się do sfery faktów, które to pojęcie należy rozumieć szeroko. Analiza art. 6 u.d.i.p. wykazuje, że wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty lub o stan określonych zjawisk. Faktem jest każdą czynność i każde zachowanie organu wykonującego zadania publiczne podjęte w zakresie wykonywania takiego zadania.
  2. Przez udostępnienie informacji należy rozumieć prawną możliwość zapoznania się z taką informacją. Podobna w pewnym zakresie do powyższej sytuacja ma miejsce również wtedy, gdy wprawdzie informacja nie została podana do publicznej wiadomości ze względu na ograniczenia prawne, jednakże została wcześniej udostępniona konkretnemu wnioskodawcy jako uczestnikowi postępowania konkursowego. Ewentualna praktyka nie udostępniania takich informacji w toku jawnej części postępowania konkursowego nie znajduje oparcia w obowiązujących normach prawnych.

       

Close Menu